AYDINLIK

Bunca zaman görmediğim onca yıldız,

Meğer küçücük penceremin önündeymiş.

Bir gün tüm ışıkları söndü şehrin

Ve aydınlandı ilk kez gerçekten.

İhtiyacım olan sessizlik,

Işık ve her şey…

Bu çöken karanlıkla aydınlandı sanki

Ve birden tüm korkularım, endişelerim;

Bir mumun alevine is oldu.

Ve bir şey daha öğrendim;

Asıl aydınlık tüm ışıklar söndüğünde parlamakmış.

Ay güneşin önüne geçince, güneş söner mi?

Sönmedi.

Kalp yürekten inanınca korkar mı?

Korkmaz.

Ve korkar, incitmekten sevdiğini…

Fakat sevdiği alır bütün korkularını.

Her sorunun cevabı yoktur.

Cevap bir sırdır,

Kimseye verilmeyen ama herkesin bildiği…

Dilden içeri, gözden içeri…

Göz görürde her şeyi, bir en yakınını göremez.

Bu kez bilir, yalnız olmadığını.

Koy elini kalbinin üstüne…

Atıyor mu?

O zaman bil, sır kalpte gizlidir.

Sor kalbine o bilir.

Onu kim yaratmış.

Tüm sesler sustuğunda bile susmuyorsa içindeki ses,

Vardır bir konuşturan elbet.

İnanmak iliklerine kadar…

Kurtaracak elbet bizi,

Her müşkülden.