DÜNYA'DAN SOYUTLANAN KADIN

Kadın; dalgın dalgın dam başında oturuyordu. Gökyüzünde karanlık ama temiz bir yaz havası vardı. Gökyüzüne savruk bir şekilde serpiştirilmiş yıldızlar da alelade duruyorlardı. Kendince ışık yaymaya çalışıyorlardı. Ay ise onlardan daha gür bir şekilde ışık yaymaya gayret gösteriyordu. Ama o da biliyordu ki güneş gelince asıl kaynak o olacaktı. Güneş olmadığı zaman doğmanın sevinciyle midir bilinmez bütün gücüyle ışığını kadına ulaştırmak için çabalıyordu ay. Bütün bu gökyüzü olaylarının güzelliğinin yanında hafif bir Akdeniz meltemi de kadının yüzüne, küçük burnunu, ince kıvrık dudakların temas edip meltemin arta kalanı da uzun, hafif dalgalı saçlarının arasından sonsuzluğa ulaşmak için acele eder gibi geçip gidiyordu. Kadın ise bir fanusun içerisine hapsolmuş gibi etrafındakileri görmeden sadece boşluğa bakıyordu. Ne ay ne yıldız ne de tenine isabet edip onu yalnız bırakan meltem… Sadece boşluk vardı gözlerinde bu vücuduna da yansıyordu. Dışarıdan bakan birisi sanki bal mumundan yapılmış bir heykel sanabilirdi kadını. Ama o gerçekti. Etiyle kemiğiyle oradaydı işte. Peki, neden etrafındakiler ona yok gibi davranıyorlardı? Neden kadını bu kadar umursamayıp yalnızlığın içinde kaybolmasına sebep oluyorlardı? Bu kadının yobazlığı mıydı? Yoksa insanlar mı bu kadar kötüydü? Bilinmez… Kadın yalnızlıkla baş etmeye çalıyordu adeta ama daha da saplanan bir bataklığa batmış gibi içine çekiliyordu. Kadın, bütün gece yalnızlığa hapsoluşunu seyretti uzun uzun. Kadın hep böyle yaşamıştı hayatı işte koca bir boşlukla ama kadın deli gibi gülüyordu. Duyguları kontrolden çıkmıştı. Aklında hep mutlu olduğu, olabileceği hayalleri canlandırıyordu. Ama o da biliyordu gerçeğin hep burnunun dibinde olduğunu o yüzdendir ki hayali hikayeleri bile sonlandıramıyordu. Yine de bu hayallerin ardı arkası kesilmiyordu. Devam ediyor devam ediyor… Ta ki ay asıl kaynağı olan güneşin yerinden çekilinceye kadar. Kadın da o zaman hayallerini gerçeğe bırakarak bırakıp gidiyor hayallerini…